Een debuut met af en toe wind mee

In de stralende zon, maar ook in de frisse wind, maakten ondergetekenden afgelopen zondag hun eerste golfwedstrijd mee. Zo’n half jaar na ons eerste rondje op een “echte” baan en zes weken sinds de start van ons lidmaatschap bij Schaerwijde. We hadden al aardig wat rondjes in Zeist achter de rug, maar nog nooit in deze wedstrijdsetting. Met een gezonde dosis spanning op zak betraden we daarom het clubhuis. Een blik in de rondte bevestigde het vermoeden dat we op de driving range al hadden: onze deelname bracht de gemiddelde leeftijd omlaag, en de gemiddelde handicap omhoog. Gelukkig werd daar in de eindstand rekening mee gehouden.

Onze spanning werd al snel deels weggenomen doordat verschillende deelnemers even een praatje kwamen maken en iedereen ook meer dan bereid was om ons voor te bereiden op wat ons te wachten stond. De organisatie gaf een duidelijke uitleg en de losse eindjes werden vanuit de zaal ingevuld. Maudie zette op onze scorecard een cirkel rondom hole 4, waar wij zouden starten. Dan konden we ons daar ook niet in vergissen. De sfeer in de zaal was erg gezellig, maar we bespeurden misschien toch ook een vleugje gezonde wedstrijdspanning. Iedereen was klaar voor de fun, maar ook klaar voor de wedstrijd.

Iedereen waaierde vervolgens uit over de holes waar zij moesten beginnen. Alle mensen en trolleys verplaatste zich samen over de baan, waarbij af en toe iemand een afslag maakte omdat deze bij de juiste hole was gearriveerd. Er werd bijgepraat, gesproken over het weer, maar ook vooruitgelopen op de tactiek. Of deden wij dat laatste misschien alleen?

Hoe dan ook, was het tijd de baan te betreden met onze flight partners: Maudie en Arianne. Na uitleg over de scorekaart en succeswensen over en weer was het tijd om af te slaan. De start op hole 4 in plaats van hole 1 werkte waarschijnlijk enigszins desoriënterend. Want waar de dames de keuze hadden tussen twee ballen op de fairway, was het bij ons kiezen tussen de bosjes of de bunker. Gelukkig kwamen we redelijk soepel uit het zand en bleef het bij een bogey. We waren los.

De daaropvolgende holes waren een stuk korter, en de ergste zenuwen waren gaan liggen. Met een beetje wind mee en assistentie van de grote holes maakten we twee birdies op rij, gevolgd door 4 slagen op hole 7 en opnieuw twee birdies op 8 en 9.

De wandeling van 9 naar 1 was een mooi moment om even op adem te komen en verder kennis te maken met onze medespeelsters. Naast dat er gegolfd werd was het namelijk vooral erg gezellig op de baan.

Ondanks het verlies van enkele ballen in de begroeiing langs de baan kwamen we daarna zesmaal op rij op par uit. Telkens lag één van ons er goed genoeg bij om gestaag verder te kunnen spelen. Hadden we allebei voor onszelf gespeeld dan waren het 18 zeer lange holes geworden…

Pas op hole 16 ging het voor het eerst écht mis. Bal 1 vloog links de bosjes bij hole 5 in, bal 2 lag er anderhalve meter naast. Beiden deden we een poging de fairway terug te vinden. De eerste poging werd gehinderd door de ligging van de bal, de tweede door een strategisch geplaatste tak. Het bleef gelukkig bij een double bogey.

De laatste holes verliepen gelukkig soepeler en na afloop van hole 3 konden we opgelucht ademhalen en onze de flightpartners bedanken voor de gezelligheid, het spel en de assistentie bij het invullen van de kaart. Op naar het clubhuis voor de optelsom en de uitslag.

Met een score van 53 bruto slagen hadden we het voor een eerste keer lang niet slecht gedaan, werd ons op het hart gedrukt. Onze status als golfrookies maakte dat marker Maudie daar maar liefst 14(!) slagen vanaf trok alvorens de kaart in te leveren bij de wedstrijdleiding. Tot ons grote genoegen bleek onze netto score van 39 slagen een winnende en hadden we de eerste keuze bij de prijsuitreiking. We werden gevolgd door Gregory Whitbread en Gert Bruggemann die het zilver mee naar huis namen. Vooral spannend was de strijd om plaats drie, waar maar liefst vier teams op een netto score van 43 slagen waren uitgekomen. Zoals voor de wedstrijd aangekondigd, waren de laatste drie holes doorslaggevend en gingen Wim in ’t Veld en Hans de Ruiter met het brons aan de haal.

Ook kregen we de kans een dankwoord te richten aan de organisatie en de rest van de club, waar we een zéér warm welkom ervaren hebben. Dit dankwoord willen we hier dus graag nog een keer uitspreken: bedankt!

Na afloop was het nog altijd gezellig en hebben we voor het eerst deelgenomen aan een groepsgesprek, waarbij golfervaringen werden uitgewisseld. We zijn daarna uitgebreid bijgepraat over de aankomende wedstrijden, dus jullie gaan ons nog tegenkomen. Tot dan!

Jasper Helberg en Lucas Brouwers