Zaterdags hebben Marjan en ik nog even stiekem getraind. Dat bleek wel nodig want er ging het een en ander niet helemaal goed.
Zondagmorgen meldde ik mij in de bar aan bij Renée die nog een flink stapeltje kaarten onder haar hoede had. Na een uitgebreide uitleg over markers, slagen tellen, Hcp’s en handtekeningen kreeg ik een muntje voor de gratis koffie en werd ik corona-proof via een omweg naar buiten gebonjourd middels een goed bedoelde “hier kan je naar beneden”.
Bij hole 1 hadden mijn flight-genoten An de Bruijn en Ton Donath zich al verzameld.
De baan was 5 minuten vóór onze starttijd al vrij dus Ton maakte zich klaar om af te slaan.
An en ik stonden ons nog wat te verbazen over pHcp’s met 2 cijfers achter de komma toen we Ton vertwijfeld hoorden wij roepen dat hij zijn balletje kwijt was. Wij hadden zijn balletje natuurlijk ook niet zien vliegen dus Ton ging met de moed der wanhoop maar een provisionele bal slaan. Deze wedstrijd kon hij waarschijnlijk meteen al op zijn buik schrijven. Zijn prov. bal ging links af richting appelboom, maar bleef nog net op de fairway liggen. An en ik sloegen onze balletjes keurig rechtdoor zodat we mee konden helpen zoeken naar Tons 1e balletje. Dat hij nou net witte balletjes gekozen had was niet zo handig tussen een paar honderd range ballen die links langs de baan lagen. Tons prov. bal had hij snel gevondenen en zie daar, zijn 1e bal bleek daar vlakbij te liggen. Zeer consistent geslagen dus. Voor hem gloorde er dus weer hoop op een goede afloop.
Mijn 2e slag vanaf het randje van de green ging 45 graden mis waardoor mijn bal zo’n 15 meter rechts van de hole kwam te liggen. Bij de put erna had ik blijkbaar een engeltje op mijn schouder want die ging er zomaar in. Dat was mij vanaf die afstand nog nooit eerder gelukt. Mijn dag kon dus ook niet meer stuk. Nu An nog.
Op hole 5 stond de ‘neary’ ons schuin achter de hole uit te dagen. Mijn balletje zag er beter uit. Ondanks 3x na meten bleek dat ding toch een halve stoklengte verder weg te liggen, helaas. Mijn put erna ging een beetje te hard en het werden toch nog 4 slagen. An en Ton hadden er maar 3.
Mijn afslag op hole 6 ging matig; het balletje rolde ook nog eens een stuk verder van de hole af naar links. Ton sloeg zijn bal onder een grote vliegden op rechts en An sloeg hem keurig via het midden van de fairway tot net op de green. De vliegden stond een beetje in de weg voor Ton’s 2e slag en ik ben nooit te beroerd om een ander de put in te helpen. Die boom heb ik dus maar even voor hem opzij gebogen.
Op de green lagen An en Ton veel beter dan mijn weggerolde balletje en dus mocht ik eerste putten. Tot ons aller verbijstering rolde mijn lieve oranje balletje vanaf 20 meter zomaar de hole in; birdie dus. An had blijkbaar héél goed opgelet want op hole 7 presteerde zij het om vanaf 25 meter ! te putten. Ook een birdie dus. Als het terras open geweest was dan was dit een mooie aanleiding geweest voor 2 rondjes voor de hele groep, maar helaas. Dat coronabiertje moeten wij nu zelf maar uit onze eigen koelkast halen.
Toen we op hole 8 aan het bumperkleven waren viel er een druppeltje regen. Ton en ik stonden nog naar boven te kijken waar dat druppeltje in hemelsnaam vandaan kwam toen An plotseling een rood regenpak aan bleek te hebben. Dat was wel héél snel; een 2e druppeltje hebben we niet meer kunnen ontdekken. Ton’s afslag ging helaas de mist in. De bal verdween tussen de struiken links. Wij dus weer zoeken. Ik vond een wit balletje, maar dat was ‘m niet. An vond er ook een en dat was ‘m wel. Ton blij. Behulpvaardig legde An dat balletje weer neer achter een hele grote graspol. Flauwe grap vond ik dus ik heb dat ff moeten corrigeren zodat Ton gewoon verder kon spelen.
Na hole 9 alles controleren, moeilijke optelsommetjes maken; handtekeningen zetten, kaarten inleveren en koffie leuten. Op weg naar de auto kwam Renée achter Marjan en mij aanrennen met een fles rode wijn. Ze moest ook nog een foto maken en toen legde ze uit waarom ik die fles wijn kreeg. Dat was een cadeautje omdat ik een verslagje van de wedstrijd ging schrijven, tja…..
Groeten Fred Wittkampf
Leo Fuchs werd tweede, An de Bruijn derde.
Marianne Meier won de neary, dat gekke ding achter de vlag.
