Zagen, zagen, wiede, wiede wagen…

Het is langzamerhand een traditie geworden om ieder jaar op een dag in februari met vrijwilligers, de BaCo en de professionals van De Ridder de baan in te gaan om te zagen, snoeien, slepen, harken, blazen en zweten. Dit jaar is er ook ’trekken’ bijgekomen. De baan knapt er geweldig van op, er is veel lol onder elkaar en heimelijk kan er hier en daar een extra tak worden gesnoeid die je tijdens het golf wel eens in de weg hebt gezeten. Willem Oxener is duidelijk de baas, maar hij doet het zo ontspannen en charmant dat je dat niet zo ervaart.

Douglas
Behalve bij die ene Douglas spar bij de tee van 4. Toegegeven, die takken hingen wel erg over het hek van het hockeyveld en inderdaad moest hier wel wat gebeuren. Maar het groepje bomen doet het als overhuiving over het pad naar de tee zó leuk. Eén boom akkoord… maar moest die tweede er nou écht uit?

Een paar slepers ter plekke spraken af om dat bij de projectleider aan te kaarten. De uitkomst wisten we al van tevoren maar als test probeerden we het tóch, met een knipoog. Wat we ook deden, de discussie werd in de kiem gesmoord met een vrolijke lach. Voor straf echter stond de boom precies de verkeerde kant op geleund. De topzager van De Ridder wist raad. Eerst enkele weerbarstige takken eruit zagen en daarna een touw in de boom. Er werd een gezelschap trekkers opgetrommeld en met de hakken bijna in het “tijdelijk water” moest op het afgesproken moment de onwillige boom in de gewenste valrichting worden gedwongen door flink aan het touw te gaan hangen. De kruin van de boom werd echter vastgehouden door zijn vriendje die er naast stond en die wél gespaard werd. Waarschijnlijk had hij de eerdere discussie opgevangen en probeerde hij zijn buurboom vast te houden.
De eerste zaagpoging mislukte omdat de trekkers te water dreigden te raken. Geen probleem. Touw aan een boom vastgemaakt achter de (tijdelijke) vijver en door zijwaarts aan het touw te hangen gaf de arme Douglas zich uiteindelijk gewonnen.

Hakselaar en de bril van Piet
Dat de werkzaamheden verder voorspoedig verliepen was te verwachten. Daar valt niet zoveel over de schrijven. Maar die hakselaar! Dat is een monster van een apparaat, die brullend met stalen tanden dikke takken vermorzeld en verpulverd tot houtsnippers. Die worden uitgespuugd tussen bomen en struiken en van de grote takkenbossen blijft niets over. Van de vrijwilligers was Piet Stevens altijd in de buurt van die vraatzuchtige muil te vinden om takken aan te geven of die er zelf in te duwen. Gehoorbeschermers had Piet niet nodig, want hij had zijn gehoorapparaatjes thuis gelaten wat het dragen van oordoppen eigenlijk overbodig maakte. De gretige bek van de hakselaar hapt zich vast in de takken en sleurt ze vermorzelend naar binnen. Het is soms onvoorspelbaar wat tegenstribbelende takken doen. Piet weet dat nu. Een van de twijgen haakte zich achter zijn bril en even later werd dit nuttige voorwerp via de blaasslurf gefragmenteerd aan de natuur gegeven. Het was gelukkig een oude bril en het zicht van Piet was voldoende om later op eigen kracht weer naar Soesterberg te kunnen gaan. De gehoorde suggestie, om een rood/wit lint om een driver te wikkelen en Piet op die manier een beschermde status te geven hoefde niet te worden opgevolgd.

We genoten allemaal van lekker bezig zijn voor de club, onderlinge saamhorigheid van alle zwoegers, een heerlijke lunch en een warm dankwoord van Willem Oxener. We konden gelukkig en tevreden naar huis, nét voor de regen begon te vallen.

De zagers